Artykuły

Pierwsze górskie kroki Taty o jakich wiem, dotyczą letnich wakacji w późnych latach 40. spędzonych w schronisku na Kondratowej, które prowadził wtedy wspaniały olimpijczyk, pan Stanisław Skupień. Tata został tam „zainstalowany” przez moich Dziadków i pozostawiony na wakacje. Po jakimś czasie zaczął nawet oprowadzać po górach przygodnych turystów. Inne wspomnienie, to wakacje ‘z plecakiem’, tym razem ze swoim kolegą z łódzkiego podwórka, chyba był to Henio Oleksy. Wędrowali przez Pieniny i Gorce. Najpierw spłynęli Dunajcem, w zamian za podarowany flisakom długopis.

Z moim bratem Piotrem byliśmy od zawsze razem. Młodszy ode mnie o rok, dołączył w szkole podstawowej idąc od razu do drugiej klasy podstawówki. Różniły nas charaktery i czasami dochodziło do bójek, które trwały do pierwszej krwi. Trzeba było usuwać ślady przed powrotem rodziców. 

Basia była barwnym ptakiem w łódzkim środowisku taternickim. Inteligentna, wyrazista, nie przebierająca w słowach, zawsze ekstrawagancko ubrana. Mówiąc lapidarnie, w małym ciele mieszkał wielki duch. Basia była drobna, wręcz filigranowa. Kto Ją poznał, to na pewno Ją zapamiętał, choć niekoniecznie musiał polubić. Można powiedzieć, że urocza była tylko dla wybranych...

W tym roku mija 80 rocznica urodzin Samka Skierskiego, wyróżniającego się taternika i alpinisty pokolenia lat sześćdziesiątych. Wśród wielu ciekawych dokonań warto wymienić przejście wschodniej ściany Fleischbank drogą Dülfera w roku 1964 czy pierwsze polskie przejście drogi Cassina na Piz Badile w roku 1966. Dobrze zapowiadającą się karierę wspinaczkową przerwał tragiczny wypadek na wschodniej ścianie Mont Blanc w roku 1968.

Z Samkiem poznałem się bliżej w akademiku wyższych szkół artystycznych „Dziekanka” w 1963 roku. Traf chciał, że uprawiając gimnastykę nabawiłem się naderwania ścięgien lewej dłoni, przestałem trenować i nie wiedziałem co ze sobą zrobić. Przypadkowo wszedłem do pokoju Samka i mocno zaciekawił mnie jego sprzęt taternicki: wisząca na ścianie perfekcyjnie sklarowana lina, metalowe raki, karabinki z nanizanymi hakami, czekan i biały kask. Spytałem do czego mu te sprzęty służą, odpowiedział, że jest taternikiem i zaczął opowiadać o górach.

W sierpniu bieżącego roku mija 50 lat od wypadku u podnóża wschodniej ściany Mont Blanc, w którym zginął Andrzej Dworak. Był wspinaczem niezwykłej klasy. Piszę wspinacz, bo Andrzej sam się z upodobaniem i uporem tak nazywał. „Jestem człowiekiem konkretnym” – mawiał. „Wszelkie ideologie górskie, a szczególnie rozpływanie się w niebycie są mi obce (Karłowicz). Przed nami są góry. Mają swoje rozmiary, trudności i trzeba na nie wchodzić w określonym czasie.

Andrzej był pierwszą osobą ze świata ludzi gór, którą poznałem i potrafiłem połączyć twarz z nazwiskiem. W roku 1968 sprzed gmachu III LO przy ulicy Sienkiewicza w Łodzi wyruszała wyprawa w góry Etiopii, bowiem kilku jej uczestników było absolwentami tej zacnej placówki. Byłem wówczas uczniem drugiej klasy. Pan Wilczkowski wydawał mi się wówczas matuzalemem, przynajmniej z mojej perspektywy, choć liczył sobie wówczas raptem lat 37, czyli, jak to się mówi, był w sile wieku.

28 marca 1972 roku kilkunastu studentów łódzkich uczelni założyło Akademicki Klub Turystów Górskich. Dwa lata później nazwę tą zmieniono na obowiązującą do dzisiaj – Akademicki Klub Górski w Łodzi. Po pierwszym roku istnienia klub liczył już ponad 50 członków. W ogromnej większości byli to początkujący taternicy – świeżo upieczeni absolwenci kursów Koła Łódzkiego Klubu Wysokogórskiego. Od 1976 roku Klub zrzeszony jest w Polskim Związku Alpinizmu. Głównym celem istnienia Klubu jest zrzeszanie ludzi interesujących się górami i wspinaniem.

Do Krystyny nie można było mówić Krysiu. Nawet w kręgach Jej najbliższych przyjaciół obowiązywała forma oficjalna. Taki wymóg stawiała sama Krystyna. Był to wyraz, nie jedyny zresztą, Jej twardości wobec samej siebie...