Wojciech Święcicki

Basia była barwnym ptakiem w łódzkim środowisku taternickim. Inteligentna, wyrazista, nie przebierająca w słowach, zawsze ekstrawagancko ubrana. Mówiąc lapidarnie, w małym ciele mieszkał wielki duch. Basia była drobna, wręcz filigranowa. Kto Ją poznał, to na pewno Ją zapamiętał, choć niekoniecznie musiał polubić. Można powiedzieć, że urocza była tylko dla wybranych...

W tym roku mija 80 rocznica urodzin Samka Skierskiego, wyróżniającego się taternika i alpinisty pokolenia lat sześćdziesiątych. Wśród wielu ciekawych dokonań warto wymienić przejście wschodniej ściany Fleischbank drogą Dülfera w roku 1964 czy pierwsze polskie przejście drogi Cassina na Piz Badile w roku 1966. Dobrze zapowiadającą się karierę wspinaczkową przerwał tragiczny wypadek na wschodniej ścianie Mont Blanc w roku 1968.

Andrzej był pierwszą osobą ze świata ludzi gór, którą poznałem i potrafiłem połączyć twarz z nazwiskiem. W roku 1968 sprzed gmachu III LO przy ulicy Sienkiewicza w Łodzi wyruszała wyprawa w góry Etiopii, bowiem kilku jej uczestników było absolwentami tej zacnej placówki. Byłem wówczas uczniem drugiej klasy. Pan Wilczkowski wydawał mi się wówczas matuzalemem, przynajmniej z mojej perspektywy, choć liczył sobie wówczas raptem lat 37, czyli, jak to się mówi, był w sile wieku.

Do Krystyny nie można było mówić Krysiu. Nawet w kręgach Jej najbliższych przyjaciół obowiązywała forma oficjalna. Taki wymóg stawiała sama Krystyna. Był to wyraz, nie jedyny zresztą, Jej twardości wobec samej siebie...

Czas upływa. Jest nieubłagany dla ludzi i dla pamięci o nich. Ubywa też tych, którzy znali Samka i wiązali się z nim liną. Nie żyje już Mareczek Grochowski, nie ma wśród nas Andrzeja „Barona” Skłodowskiego, Wojtka Wróża oraz kilku innych partnerów Samka. Szczęśliwie można było porozmawiać ze Zbyszkiem Skierskim (bratem stryjecznym Samka) z Ryśkiem Kowalewskim, Bogusiem „Bobasem” Słamą czy doktorem Markiem Rożnieckim ksywa Mechiko.

Marka Grochowskiego znałem 50 lat. Przyjmował mnie do klubu w roku 1970. Marek pełnił wówczas funkcję prezesa Koła Łódzkiego Klubu Wysokogórskiego. Mijały lata. Marek był dla mnie kolegą klubowym, sąsiadem, przyjacielem rodziny i kompanem do spraw wszelkich. Lubiliśmy się szczerze...