Artykuły

Czas upływa. Jest nieubłagany dla ludzi i dla pamięci o nich. Ubywa też tych, którzy znali Samka i wiązali się z nim liną. Nie żyje już Mareczek Grochowski, nie ma wśród nas Andrzeja „Barona” Skłodowskiego, Wojtka Wróża oraz kilku innych partnerów Samka. Szczęśliwie można było porozmawiać ze Zbyszkiem Skierskim (bratem stryjecznym Samka) z Ryśkiem Kowalewskim, Bogusiem „Bobasem” Słamą czy doktorem Markiem Rożnieckim ksywa Mechiko.

Nasza historia klubowa

Czasy klubowe, które pamiętam, sięgają roku 1972, kiedy to udało mi się dostrzec w lokalnym “Dzienniku Łódzkim” ogłoszenie o naborze nowych kandydatów do Klubu Wysokogórskiego. Zarówno moje jak i mojej żony Iwonny marzenia nie sięgały wówczas wspinaczki. Chcieliśmy jedynie uprawiać samodzielną turystykę wysokogórską, bowiem większość szlaków tatrzańskich schodziliśmy jesienią poprzedniego roku.

Późne lata powojenne były czasem bezustannego poszukiwania akcesoriów, które mogły nadawać się do wspinania lub zostać pomysłowo adaptowane do rangi sprzętu wspinaczkowego. Lata siedemdziesiąte w PRL nie przyniosły wielkiej zmiany, choć trzeba odnotować pojawienie się rodzimych lin nylonowych z Bezalinu w Bielsku oraz butów na wibramie z Wałbrzycha. 

Olek:

«Zrąb tak gładki, że nigdzie nie wścibić paznokcia.

Postawsięż teraz w tego lisa położeniu!

Inny zwierz pewno załamałby łapy

I bił się w chrapy,

Wołając gromu, ażeby go dobił:

Nasz lis takich głupstw nie robił;»

Zdaniem Krzyśka wieszcz Adam z genialną intuicją przeczuł powstanie i rozwój naszego sportu: przecież to dokładnie o nas, wspinaczach skalnych i alpinistach!

1969...

Marka Grochowskiego znałem 50 lat. Przyjmował mnie do klubu w roku 1970. Marek pełnił wówczas funkcję prezesa Koła Łódzkiego Klubu Wysokogórskiego. Mijały lata. Marek był dla mnie kolegą klubowym, sąsiadem, przyjacielem rodziny i kompanem do spraw wszelkich. Lubiliśmy się szczerze...

Niedościgniony Seweryn Goszczyński w tekście z 1983 roku opisał szczegółowo historię taterników łódzkich oraz tworzone przez nich pierwsze organizacje górskie. Jego artykuł zatytułowany "Pierwsi łódzcy taternicy i ich organizacje" ukazał się w publikacji Łódzkiego Klubu Wysokogórskiego, który we współpracy z Towarzystwem Przyjaciół Łodzi oraz Muzeum Historii Miasta Łodzi przy Ogrodowej 15, zorganizował w 1983 roku wystawę poświęconą taternictwu łódzkiemu. 

Pierwszy kurs skałkowy łódzkiego środowiska wspinaczkowego został zorganizowany w Skałkach Kroczyckich w czerwcu 1951 roku. Opisuje go szczegółowo Zdzisław Książak w "Taterniku Łódzkim", w artykule zatytułowanym Sprawozdanie ze wstępnego szkolenia w Skałkach Kroczyckich. Cel i organizację kursu charakteryzuje on następująco:

W okresie socrealizmu elitarność środowiska taternickiego nie była dobrze widziana przez władzę ludową, przeczyła bowiem ogólnie panującej ideologii. Aby móc zachować prawo do zrzeszania się oraz odzyskać możliwość publikowania, środowisko ludzi gór szło na różne kompromisy z władzą, podejmując grę o zachowanie integralności własnej wspólnoty.

Kiedy mowa o łódzkim środowisku wspinaczkowym, o jego kształtowaniu się i przemianach, to zacząć należy chyba od "Taternika Łódzkiego", który wśród periodyków reprezentujących czasopisma o tematyce górskiej, stanowił swoisty ewenement. Ukazały się zaledwie cztery numery, ale w okresie newralgicznym dla organizacji taternickich w Polsce.