Pierwszy kurs skałkowy łodzian

Pierwszy kurs skałkowy łódzkiego środowiska wspinaczkowego został zorganizowany w Skałkach Kroczyckich w czerwcu 1951 roku. Opisuje go szczegółowo Zdzisław Książak w "Taterniku Łódzkim", w artykule zatytułowanym Sprawozdanie ze wstępnego szkolenia w Skałkach Kroczyckich. Cel i organizację kursu charakteryzuje on następująco:

"Myśl o zorganizowaniu kursu początkowego, któryby zwiększył grono czynnych taterników, a później pozwolił na założenie własnego koła na terenie Łodzi, nurtowała od dawna grupę kilku taterników-członków K.W. Przybrała ona realne kształty dopiero w czerwcu 1951 r., kiedy w wyniku dyskusji na jednym z zebrań Komisji Turystyki Górskiej zadecydowano zorganizowanie kursu. Kredytów na utrzymanie instruktorów dostarczył Zarząd Główny PTTK, inne wydatki pokryto z funduszów własnych.” (Książak 1953, s. 10)

Kurs trwał od od 24 czerwca do 1 lipca 1951 roku, a jego program obejmował: "ćwiczenia początkowe z techniki asekuracji i wspinania się oraz teoretyczne podstawy znajomości Tatr /topografia/ i historia taternictwa i alpinizmu" (j.w.). W kursie uczestniczyło 15 osób, w tym 4 kobiety.

"Do tej liczby wliczono też kierownika i instruktorów w składzie: inż. Manduk W., inż. Nadziakiewicz H., Wilczkowski A., Erdman M. /w zastępstwie Manduka/ i Mostowski A. Kierownikiem kursu był Arędzki Cz., kierownikiem szkoleniowym – Manduk W." (j.w.)

Na zdjęciu: Uczestnicy jednego z pierwszych kursów skałkowych łódzkiego środowiska, 1951 rok. Grupa kursowa. Od lewej stoją: NN, Włodzimierz Golnik,Kazimierz Brzeziński (w środku), Janusz Chudziaszek, Jerzy Milewicz. Archiwum Ryszarda Przybylskiego

Jak relacjonuje Seweryn Goszczyński: "Znikoma była ilość sprzętu posiadanego przez uczestników - oprócz kilku lin - 5 karabinków i 8 haków. Problemy Góry Berkowej zostały wyczerpane. Pozostało kilka dróg nadzwyczaj lub skrajnie trudnych, które nie puściły mimo kilkakrotnych ataków." (Goszczyński 1983, s. 10)

W relacji Zbigniewa Książaka kurs również przedstawiony został jako zrealizowany z sukcesem: "Mimo niewielkiej na ogół ilości osób, małej części dni pogodnych, uzyskano dość znaczne wyniki. Dokonano mianowicie 40 pierwszych przejść, 240 powtórzeń i 60 zjazdów. Średnio wypada ca 20 dróg na osobę w czasie 6 dni kursu. Na zakończenie kursu dwójka instruktorów przeprowadizła pokazowe wejście w skali n. Trudnej. Zadanie kursu zostało spełnione, doprowadziło to do utworzenia w dniu 7.X.1951 r. Sekcji Łódzkiej koła Krakowskiego K.W. PTTK." (Książak 1953, j.w.)

Organizacja kursu była więc działaniem obliczonym na powiększenie lokalnego środowiska wspinaczkowego. Nie chodziło tu jedynie o to by zaspokoić potrzeby szkoleniowe działających wspinaczy, ale także, a może przede wszystkim, o to by zasilić grupę łódzką nowymi adeptami, wytworzyć nowe potrzeby oraz stworzyć środowisko, które nimi żyje. Zorganizowane szkolenie łódzkich wspinaczy zaczęło się w 1951 roku – już w rok po pierwszej eksploracji skałek. A do roku 1953 łodzianom udało się wytworzyć środowisko, dla którego warto było wydawać swojego własnego „Łódzkiego Taternika”.

Źródła:

• Zbigniew Książak (1953) Sprawozdanie ze Szkolenia w Skałkach Kroczyckich, „Taternik Łódzki”, nr 1, s. 10-12.

• Seweryn Goszczyński (1983) Pierwsi łódzcy taternicy i ich organizacje [w:] Klub Wysokogórski w Łodzi, Katalog Wystawy w Muzeum Miasta Łodzi.

• Władysław Manduk (1989) Kurs, "Wędrownik". Biuletyn Z. W. PTTK w Łodzi, nr 1 (319).